خبرگزاری «حوزه»، متن حدیث را از کتاب عيون أخبار الرضا عليه السلام ارائه می دهد.

إِبْرَاهِيمَ بْنَ الْعَبَّاسِ يُحَدِّثُ عَنِ الرِّضَا عَنْ أَبِيهِ مُوسَى بْنِ جَعْفَرٍ (ع) إِنَّ رَجُلًا سَأَلَ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع مَا بَالُ الْقُرْآنِ لَا يَزْدَادُ عِنْدَ النَّشْرِ وَ الدِّرَاسَةِ إِلَّا غَضَاضَةً فَقَالَ لِأَنَّ اللَّهَ لَمْ يُنْزِلْهُ لِزَمَانٍ دُونَ زَمَانٍ وَ لَا لِنَاسٍ دُونَ نَاسٍ فَهُوَ فِي كُلِّ زَمَانٍ جَدِيدٌ وَ عِنْدَ كُلِّ قَوْمٍ غَضٌّ إِلَى يَوْمِ الْقِيَامَةِ

ابراهيم بن عباس از حضرت رضا عليه السلام روايت كرده از پدرم شنيدم، مي فرمود: مردى از حضرت صادق عليه السلام پرسيد؛ چرا قرآن در هنگام درس دادن (تفسیر) و نشر دادن همواره تازه است و هر كس به اندازه خود در هر زمانى استفاده مي كند؟.

حضرت فرمود: براى اين كه قرآن را خداوند براى زمان معين و مردمان خاصى فرود نياورده است، و از اين رو در هر زمانى و در نزد هر ملت و قومى تازه است و تا روز قيامت اين تازگى در او وجود دارد.

عيون أخبار الرضا عليه السلام، ج‏2، ص: 87